Na inspirerende lessen van Ben Blauw, beeldhouwer en Arjan Bakermans, keramist, ben ik naar de Academie der schone kunsten in Arendonk, België, gegaan. Na vijf jaar zal ik in juni 2018 eindexamen doen. Door het proces rond mijn eindwerk is alles op zijn plek gevallen: mijn liefde voor de mens, natuur en geschiedenis. Het blijkt een bron waar ik misschien wel eindeloos uit kan putten. Al zolang ik mij kan herinneren verwonder en verbaas ik mij over de contrasten, schepping en destructie, kracht en kwetsbaarheid. Het ligt allemaal zo dicht bij elkaar. Of het nu om culturen gaat die elkaar versterken of vermorzelen of de natuur die schudt op haar grondvesten en toch weer haar kracht toont. Ook de kracht in de individuele mens, die tot het uiterste gaat, grenzen verlegd en toch zo sterfelijk, zo kwetsbaar is. Het medium waarin ik dit over het algemeen uit is keramiek. Van klei uit de uiterwaarden tot porselein. Dit materiaal daagt mij uit en toont zich in al zijn kracht en kwetsbaarheid. Neem nu porselein, dun, fragiel maar sterker dan je denkt. Of de zware klei uit de uiterwaarden van Maas en Waal. Er worden baksteken van gemaakt en in het verleden werd deze klei al gebruikt door de Kelten en de Romeinen voor hun servies.

Servies dat ooit heel was, nu zijn het scherven. Brokken die de mens heeft achter gelaten. Regelmatig komen ze uit waterputten die gevonden zijn door (amateur) archeologen. Ik kreeg vorig jaar een schat aan scherven. Zowel van Keltische als ook van Romeinse en latere oorsprong.  Zij zijn een geweldige inspiratiebron gebleken waar ik sinds begin 2017 uit put.

Jaren geleden maakte ik al wrakken van klei. Een tijdje heb ik hier verder niets mee gedaan maar sinds ruim een jaar maak ik weer wrakjes. Nu van porselein. Krachtige schepen worden bijna allemaal eens tot schrot. Hoe deerniswekkend zien ze er dan uit! Recent is er bekend geworden dat er tussen Alphen en Dreumel, in het Land van Maas en Waal, een fantastische opgraving is gedaan. Gedurende zeven jaar hebben een aantal (amateur) archeologen in alle stilte hier een werkelijke schat een informatie gevonden. Meerdere scheepswrakken, menselijke botten, dierlijk materiaal, keramiek en meer. Resten die duiden op bewoning. Maar voor mij betekent het vooral dat er verhalen liggen, al is niet duidelijk wat het verhaal precies is. De vraag stelt zich steeds weer: Wat was er?

Ik noemde eerder het woord brokken al. Terwijl ik in mijn atelier een paar scherven van aardewerk had liggen, vond ik in de supermarkt een aantal kapotte speculaaspoppen. Brokken speculaas. Al gauw was de verbinding gelegd en ben ik op zoek gegaan naar geschiedenis van de speculaaspop/vrouw. Speculaasachtige koeken vond je al in de Romeinse keuken. Tijdens de kruistochten kwamen de specerijen onze kant op, maar ze bleven een exotisch product. In de 17^e eeuw kwam hier verandering in door de import van Specerijen door de VOC. Oorspronkelijk was er alleen de mannelijke speculaaspop. De zogenaamde Frijer, naar de Germaanse god Frey. Deze speculaaspop werd door een jongen aan het meisje aangeboden. Later is de speculaaspop ook in een vrouwelijke vorm verschenen. Het verhaal was min of meer hetzelfde, al was het dan natuurlijk het meisje dat de jongen versierde. Maar zeker in de tijd, 17^e, 18^e eeuw was het meisje die de rollen omdraaide zonder meer een krachtige vrouw! Zo ben ik dus via scherven uiteindelijk bij de speculaaspop beland. De vrouwelijke variant, krachtig en trots.

Ze hebben niets met kracht en kwetsbaarheid te doen, maar zijn gewoon ontstaan. De Handveger, de Stapelwolken, het Kop en? en het Kopje/Hoofdje op en natuurlijk de ?Muurbloem?. Ik verwacht dat er meer bij komt, want ik speel nu eenmaal met woorden en met klei.